Podążając za wskazówkami pani Peters
Kierując się wskazówkami pani Peters, Jake i ja wyruszyliśmy na poszukiwania. Odwiedzaliśmy dworce autobusowe jak zdeterminowani detektywi, przeglądając zakurzone akta i osie czasu. Każda strona, którą przewracaliśmy, każde pytanie, które zadawaliśmy, niosło ze sobą ciężar nadziei i strachu przed przeoczeniem czegoś kluczowego. Czas rozciągał się i zakrzywiał wokół naszych poszukiwań, gdy goniliśmy za cieniami i wskazówkami, trzymając się nadziei, że w końcu doprowadzą nas do czegoś konkretnego.
Podążając za wskazówkami pani Peters
Powolny, ale pełen nadziei postęp
Godziny mijały, gdy metodycznie przeczesywaliśmy zapisy biletów niczym poszukiwacze skarbów, mieszanka satysfakcji i niekończącej się frustracji w zakurzonych korytarzach przeszłości. Jake wahał się między nadzieją a irytacją, starannie układając historię po jednym wątku na raz. Wiedzieliśmy, że trafiliśmy na coś ważnego i postanowiliśmy utrzymać kurs, nie zrażając się powolnym tempem naszych postępów.
Powolny, ale pełen nadziei postęp
